Een lach en een traan

Nog veertien nachtjes slapen en het is weer Kerst. Of het een witte kerst wordt weten we niet, maar bij het schrijven van dit bericht zag ik wel een paar strooiwagens bezig de straat (en de auto’s) met pekel te bestrooien. Kerst is sowieso een feest met vrede als hoofdthema. Bij de Kerst wordt er niet gesproken van de roe en de gard en worden termen als de hemel en de hel zoals in de Bijbel ook niet gebruikt. Kerst is een heidens feest, dat al decennia lang ook door Christenen werd gevierd.

Vanmiddag waren we jammer genoeg net te laat aangekomen in Nieuw Mellens waar onze moeder Elly en alle medebewoners van haar huiskamer de Stjelp luidkeels samen kerstliederen hadden gezongen. Wij waren dus te laat, maar Evelien (die dienst had) en nieuwe stagiaire Raymond vertelden in geuren en kleuren wat zij gedaan hadden en welke liederen er werden gezongen.

Ik zat naast ma, terwijl Klaske in ma’s slaapkamer bezig was met het ophangen en inruimen van de door haar weer gewassen kleren. Opeens, zo uit het niets vroeg ma: ‘Fifi is mijn zusje toch?’. Ik sloeg mijn arm om haar heen, snel een traantje wegpinkend en reageerde: ’Ja, ma zij is jouw jongste zusje!’. Ma weer, mijn hand vast pakkend: ‘Erg toch, wat haar is overkomen?!’ Ik weer: ‘Ja, ma heel erg, maar zij is een sterke vrouw en het gaat naar omstandigheden goed met haar’. En ma weer tot slot: ‘Ik weet niet precies meer hoe erg, maar wil je haar vooral de groetjes doen, wanneer je haar weer ziet of spreekt?’. Dat beloofde ik haar en dus bij deze alle dierbaren van onze lieve tante uit Geleen. De lieve groetjes van de ene zus voor de andere lieve zus!

Wisten jullie trouwens, dat Jozef en Maria destijds ook asielzoekers waren? Maria was vreemd gegaan met de Heilige Geest, maar Jozef was hoe dan ook bereid het kind te erkennen. Maria was hoogzwanger van Jezus, maar alle herbergen waren vol of werden ze er geweigerd. Uiteindelijk besloot God hen een boei toe te werpen, om een voor hen geschikt onderkomen te vinden. Die boei had de vorm van een oplichtende ster, omdat de Tomtom nog niet was uitgevonden. De ster volgend kwamen ze bij een stal op de rand van Bethlehem. Hier kon het stel in alle rust zich opmaken voor de geboorte van het kindje Jezus.

Ma woont nu al meer dan tien jaar in Nieuw Mellens. In al die jaren hebben we al van tig lieve mensen afscheid moeten nemen. Met de meesten bouw je toch al snel een sociale band op. Je gaat je hechten aan die mensen, maar in je achterhoofd speelt wel mee, dat het zo maar kan gebeuren, dat zij er bij jouw eerst volgende bezoek er niet meer zijn. Drie oud-collega’s en chefs heb ik er al ontmoet. Twee van hen zijn al door het Universum opgeslokt. De laatst nog in levende loopt er nog rond. Hij was zo’n vriendelijke en aimabele man. Hij herkent je helemaal niet meer. Zijn woorden hebben meer van een snauwerige gegrom. Dementie, adoptiekind van Alzheimer is net als Kanker voorgoed een rot ziekte!

En toch, wetende dat zij allemaal stuk voor stuk in afwachting zijn van de dag, dat zij verlost zullen worden van dit mensonwaardige bestaan, valt er vaak nog heel wat te lachen. Ik kom er graag, net als ik ook graag samen met Klaske haar moeder bezoek in Oenkerk. Al die wijze, warme mensmensen, die voor een groot deel onze toekomst hebben geplaveid. Mijn hart stroomt liefde voor hen uit, maar ook heel veel respect en dankbaarheid.

Hopelijk vindt iedereen zijn/haar eigen Bethlehem. Hopelijk heeft iedereen, die dit leest iets van een Barmhartige Samaritaan in zich en gaan we tijden tegemoet waarbij de gunfactor het wint van het egoïstische gegraai. Niet ieder voor zich, maar samen!

Een vredige Kerst voor iedereen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *