Categorie: Auteur: Van Dam, M.G.

Zijn hand trilde toen hij zijn telefoon naast de foto op het bijzettafeltje legde. De boodschap dreunde nog na in zijn hoofd. Minutenlang staarde hij naar de kerstboom die zijn dochter en kleinkinderen hadden neergezet. Hij had de lampjes aan gezet omdat dat stiekem toch wel gezellig was. Bovendien zou Marie het hem kwalijk hebben genomen als hij dat niet had gedaan, zeker op de dag voor kerst. De decembermaand vond zij de mooiste tijd van het jaar en toen zij er nog was, kon je nergens kijken zonder dat er kerstversieringen in je blikveld verschenen en het liefst draaide ze de hele dag kerstmuziek. Maar dit jaar stond de kerstboom er alleen voor om de kerstsfeer in huis te brengen. En ook al had Marie deze kerstboom kunnen zien, het was maar de vraag of ze had begrepen waar ze naar keek.
Lees verder

Lucas kende een haat-liefdeverhouding met Kerst. Hij was al jaren geleden gestopt met het leuk te vinden, maar toch bemande hij ook dit jaar een kraam op de kerstbraderie in zijn woonplaats. Eigenlijk was de kraam te groot voor zijn activiteiten. Meer dan een schetsblok en een paar potloden had hij niet nodig om zijn kunsten te vertonen. Hij deed het niet voor het geld, al was de pot voor de vrijwillige bijdragen goed gevuld. Nee, voor hem ging het vooral om de afleiding, het wegvluchten in een wereld van lijnen en vormen en het creëren van een andere werkelijkheid. Lees verder

Half verscholen achter een boom keek hij naar de woning aan de overkant van de straat. Aan de deur hing een dennenkrans met rode strikjes erin en achter het woonkamerraam brandden de lichtjes van de kerstboom. Hij zag niemand, maar wist dat ze thuis was. Misschien was dit het moment om in actie te komen. Hij wendde zijn blik af en keek naar de gele envelop in zijn hand. Een jaar geleden had hij hier ook gestaan, maar droop hij af omdat hij niet wist hoe hij het onder woorden moest brengen. Daarom had hij het dit keer opgeschreven. Het was makkelijker om de woorden door de brievenbus te gooien dan ze tegenover haar uit te spreken. Maar dit was zijn allerlaatste kans. Hij klemde zijn vingers nog steviger om de envelop, haalde diep adem en waagde het erop, terwijl hij in zijn hoofd de zorgvuldig gekozen woorden die op het papier stonden, herhaalde.
Lees verder

Zittend op een houten kist veegt hij de laag stof van de doos. Het duurde langer dan verwacht om hem te vinden tussen alle herinneringen waarvan binnenkort niemand meer weet zal hebben. Op dat soort momenten mist hij haar het meest. Als hij niet meer wist waar hij zijn sleutels had neergelegd, had Ellen ze binnen een paar minuten gevonden. En van elke doos op zolder had zij precies geweten wat erin zat. De beschrijving in haar sierlijke handschrift bovenop de doos is vooral voor hem bedoeld. Zo helpt ze hem zelfs nu nog om spullen terug te vinden. Lees verder